Informacja o działalnosci za 2010r.

Informacja o działalności

Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Koszalinie

za okres od dnia 1 stycznia do 31 grudnia 2010 roku

CZĘŚĆ I

OGÓLNA INFORMACJA O DZIAŁALNOŚCI KOLEGIUM za rok 2010

1. Podstawa i zakres działania Kolegium

Podstawę prawną działania Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Koszalinie (dalej: SKO) stanowi ustawa z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (Dz. U. z 2001r. Nr 79, poz. 856 z p.zm.) oraz rozporządzenia wydane w oparciu o delegację ustawową.

Zgodnie z wyżej wymienioną ustawą samorządowe kolegia odwoławcze są organami wyższego stopnia w indywidualnych sprawach z zakresu administracji publicznej należących do właściwości jednostek samorządu terytorialnego, właściwymi do rozpatrywania odwołań od decyzji, zażaleń na postanowienia, żądań wznowienia postępowania lub stwierdzania nieważności decyzji w trybie uregulowanym przez przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz.1071 z p.zm.; dalej jako – Kpa ) oraz ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z p.zm.; dalej jako – Op). Kolegium orzeka również w innych sprawach na zasadach określonych w odrębnych ustawach.

Obszar właściwości miejscowej Kolegium obejmuje, zgodnie z Rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów z dnia 17 listopada 2003 roku w sprawie obszarów właściwości samorządowych kolegiów odwoławczych (Dz. U. Nr 198, poz.1925), powiaty : białogardzki, drawski, kołobrzeski, koszaliński, sławieński, szczecinecki, świdwiński, wałecki wraz z gminami objętymi tym obszarem oraz miasto na prawach powiatu - Koszalin.

Rozstrzygając sprawy indywidualne w składach trzyosobowych, Kolegium związane jest wyłącznie przepisami obowiązującego prawa.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze jest państwową jednostką budżetową.

2. Obsada kadrowa Kolegium i kwalifikacje osób zatrudnionych

2.1. Kolegium składa się z 25 członków: 10 etatowych i 15 pozaetatowych.

Liczba członków etatowych posiadających wykształcenie :
wyższe prawnicze : 9		wyższe administracyjne : 1
Liczba członków pozaetatowych posiadających wykształcenie :
wyższe prawnicze : 6	wyższe administracyjne : 2		wyższe inne : 7 W tym mgr: - ekonomii 3, - budownictwa 1, - chemii 1, - fizyki 1, - inżynierii środowiska 1

Wśród etatowych członków Kolegium 9 osób posiada tytuł radcy prawnego.

2.2. Biuro Kolegium składa się z 7 osób. Wszystkie osoby pracujące w biurze posiadają wykształcenie wyższe.

Stanowiska pracy w biurze to:

- główna księgowa – 1,

- starszy inspektor – 3, w tym 1 osoba na ½ etatu,

- inspektor – 3.

Obsługa informatyczna Kolegium wykonywana jest na podstawie umowy cywilnej.

3.Lokal i wyposażenie Kolegium

Siedziba Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Koszalinie mieści się w Koszalinie, przy ul. Władysława Andersa 34, w pomieszczeniach użyczonych Kolegium przez Wojewodę Zachodniopomorskiego. Warunki lokalowe są dobre. Kolegium dysponuje jedną salą rozpraw, która w 2010r. została urządzona w nowym, większym pomieszczeniu. Dotychczasowe pomieszczenie (sala rozpraw) przekształcono w kancelarię, dzięki czemu również zyskano większy metraż, zwiększyła się ilość szaf na akta itp. Pomieszczenie dotychczas używane jako kancelaria przeznaczono na pokój dla orzecznika.

Stan wyposażenia Kolegium w sprzęt biurowy i elektroniczny (komputery) ocenić należy obecnie jako dobry. Według stanu na koniec roku 2010 w Kolegium znajdowały się 22 zestawy komputerowe oraz serwer. W roku 2010 nie dokonywano zakupu zestawów komputerowych.

W 2010 roku Zgromadzenie Ogólne obradowało trzy razy, w dniach: 23 marca, 24 sierpnia oraz 21 października.

W związku z rezygnacją Pani Aleksandry Janus z funkcji pozaetatowego członka Kolegium Zgromadzenie Ogólne w dniu 23.03.2010r. określiło liczbę członków SKO w Koszalinie na 26 osób w tym: etatowych 10 osób, pozaetatowych na 16 osób, przyjęto również roczną informację o działalności SKO w Koszalinie za rok 2009.

W dniu 24 sierpnia 2010r. Zgromadzenie Ogólne określiło liczbę członków SKO w Koszalinie na 25 osób w tym: etatowych 10 osób, pozaetatowych na 15 osób, przyczyną była złożona w dniu 15.07.2010r. rezygnacja Pana Marka Klinkosza z funkcji pozaetatowego członka Kolegium; wprowadzono zmiany do Regulaminu Organizacyjnego SKO w Koszalinie.

W dniu 21 października 2010r. odbyło się uroczyste Zgromadzenie Ogólne, na którym m.in. zostały wręczone, etatowym i pozaetatowym członkom Kolegium oraz pracownikom biura, medale okolicznościowe z okazji 20-lecia Samorządowych Kolegiów Odwoławczych.

CZĘŚĆ II

WPŁYW SPRAW

1. Liczba spraw ujętych w ewidencji ogółem w roku objętym informacją- 3766

w tym spraw:

1.1. pozostałych w ewidencji z okresu poprzedniego (łącznie sprawy administracyjne i sprawy z zakresu opłat za użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowych) - 695

1.2.wpływ spraw w roku objętym informacją - 3071

2. Rodzaje spraw, które wpłynęły w roku objętym informacją[i] :

2.1.Liczba spraw administracyjnych - ogółem 2686

Lp.	Określenie rodzaju sprawy	Liczba spraw
1.	objęte proceduralnie przepisami Ordynacji podatkowej	354
2.	działalność gospodarcza	4
3.	planowanie i zagospodarowanie przestrzenne	231
4.	pomoc społeczna, świadczenia rodzinne i zaliczka alimentacyjna, oświata (stypendia, pomoc materialna itd. ), dodatki mieszkaniowe, sprawy socjalne	1459
5.	gospodarka nieruchomościami (bez opłat za wieczyste użytkowanie) , przekształcanie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności, prawo geodezyjne i kartograficzne	233
6.	ochrona środowiska, ochrona przyrody i ochrona zwierząt, odpady i utrzymanie porządku i czystości w gminach	116
7.	prawo wodne	4
8.	rolnictwo, leśnictwo, rybactwo śródlądowe, łowiectwo	28
9.	handel, sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych	55
10.	prawo o ruchu drogowym, drogi publiczne, transport drogowy	121
11.	prawo górnicze i geologiczne	2
12.	egzekucja administracyjna	9
13.	inne, pozostałe, w tym skargi i wnioski rozpatrywane w trybie Działu VIII Kpa	70

2.2.Sprawy podlegające rozpatrzeniu w trybie ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 z p.zm. – dalej jako Ppsa)/[ii] - - 270

2.3.Liczba spraw z zakresu aktualizacji opłat za użytkowanie wieczyste - 115

2.4.Liczba postanowień sygnalizacyjnych - 0

CZĘŚĆ III

ZAŁATWIANIE SPRAW ADMINISTRACYJNYCH

1. Liczba spraw załatwionych ogółem w roku objętym informacją - 3276

Lp.

Określenie rodzaju rozstrzygnięcia

Liczba spraw

akty wydane przez SKO jako organ II instancji /[iii],

w tym :

akty wydane przez SKO w trybie art. 127 § 3 Kpa oraz jako organ II instancji zgodnie z art. 221 Ordynacji podatkowej /

- sposób rozstrzygnięcia patrz → tabela z pkt 1.1.

2207

akty wydane przez SKO jako organ I instancji /[iv]

- sposób rozstrzygnięcia patrz → tabela z pkt 1.2.

527

postanowienia wydane przez SKO w wyniku rozpatrzenia zażaleń na bezczynność organu,

w tym :

uznające zażalenia za uzasadnione

akty wydane przez SKO po rozpatrzeniu w trybie ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 z p.zm.)

243

pozostałe /[v]

288

1.1. Szczegółowe omówienie sposobu załatwienia sprawy przez SKO jako organ II instancji :

Lp.	Określenie rodzaju rozstrzygnięcia	Liczba spraw
1.	decyzje utrzymujące w mocy zaskarżone decyzje (art. 138 § 1 pkt 1 Kpa oraz art.233 § 1 pkt 1 Op) /[vi]	1279
2.	decyzje uchylające decyzje organu I instancji i orzekające co do istoty sprawy oraz uchylające decyzje organu I instancji i umarzające postępowanie (art. 138 § 1 pkt 2 Kpa oraz art. 233 § 1 pkt 2a Op) /⁷	160
3.	decyzje uchylające decyzje organu I instancji i przekazujące sprawy do ponownego rozpatrzenia (art. 138 § 2 Kpa oraz art. 233 § 2 Op) /⁷	471
4.	decyzje umarzające postępowanie odwoławcze (art. 138 § 1 pkt 3 Kpa oraz art. 233 § 1 pkt 3 Op) /⁷	41
5.	pozostałe	256

1.2. Szczegółowe omówienie sposobu załatwienia sprawy przez SKO jako organ I instancji :

Lp.	Określenie rodzaju rozstrzygnięcia	Liczba spraw
1.	postanowienia o wznowieniu postępowania i wyznaczeniu organu właściwego do jego przeprowadzenia (art.150 § 2 Kpa oraz art. 244 § 2 Op) /[vii]	10
2.	decyzje o odmowie wznowienia postępowania (art. 149 § 3 Kpa oraz art. 242 § 3 Op) /⁸	0
3.	decyzje o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie nieważności decyzji (art. 157 § 3 Kpa oraz art. 249 § 3 Op) /⁸	25
4.	decyzje stwierdzające nieważność decyzji organu I instancji oraz decyzje stwierdzające wydanie decyzji przez organ I instancji z naruszeniem prawa (art. 156 – 158 Kpa oraz art. 247 – 251 Op) /⁸	426
5.	decyzje o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji (art. 158 § 1 Kpa oraz art. 248 § 3 Op ) /⁸	13
6.	decyzje odmawiające uchylenia decyzji po wznowieniu postępowania (art. 151 Kpa oraz art. 245 Op) /⁸	5
7.	decyzje uchylające i rozstrzygające o istocie sprawy oraz decyzje stwierdzające wydanie decyzji przez organ I instancji z naruszeniem prawa wydane po wznowieniu postępowania(art. 151 Kpa oraz art. 245 Op) /⁸	1
8	decyzje umarzające postępowanie prowadzone w I instancji przez SKO (art. 105 § 1 Kpa oraz art. 208 Op)	4
9.	pozostałe	43

2. Liczba spraw administracyjnych pozostałych do załatwienia przez SKO w roku objętym informacją/[viii] - 299

CZĘŚĆ IV

ZAŁATWIANIE SPRAW Z ZAKRESU OPŁAT ZA UŻYTKOWANIE WIECZYSTE NIERUCHOMOŚCI GRUNTOWYCH

1. Liczba spraw z zakresu opłat za użytkowanie wieczyste załatwionych w roku objętym informacją ogółem - 148

w tym ugody - 18

2. Liczba wniesionych sprzeciwów od orzeczeń SKO - 27

3. Liczba spraw pozostałych do załatwienia przez SKO/⁹ - 43

CZĘŚĆ V

SKARGI DO SĄDU ADMINISTRACYJNEGO

1. Sprawy prowadzone przez Kolegium w trybie ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r.
Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153,
poz. 1270 z p.zm. – dalej jako Ppsa) :

Liczba spraw w roku objętym informacją ogółem - 243

w tym :

1.1. Liczba skarg na decyzje i postanowienia Kolegium skierowanych 225
do WSA w roku objętym informacją, ogółem -

wskaźnik „zaskarżalności” /[ix] - 10,1%

1.2. Liczba skarg na bezczynność Kolegium skierowana do WSA w roku
objętym informacją, ogółem - 0

1.3. Liczba skarg uwzględnionych przez Kolegium we własnym zakresie
w trybie art. 54 § 3 Ppsa, ogółem - 11

1.4. Liczba skarg kasacyjnych na orzeczenia WSA (w tym zażaleń na postanowienia) skierowanych przez SKO w roku objętym informacją
do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie , ogółem - 2

1.5. Liczba innych spraw prowadzonych przez Kolegium w trybie określonym
przepisami Ppsa, skierowanych do WSA, ogółem/[x] - 5

2. Skargi na akty i czynności Kolegium rozpatrzone przez Wojewódzki Sąd Administracyjny prawomocnymi orzeczeniami w roku objętym informacją :

Liczba orzeczeń WSA w roku objętym informacją ogółem - 273

w tym :

Lp.

Rodzaj rozstrzygnięcia

Liczba spraw

Skargi na decyzje i postanowienia rozpoznane przez Sąd

w tym :

uwzględnienie skargi

273

Skargi na bezczynność Kolegium rozpoznane przez Sąd

w tym :

uznające skargi za uzasadnione

INFORMACJE DODATKOWE i WNIOSKI

Wybrane problemy z orzecznictwa Kolegium

Podatki i opłaty

W 2010 roku wpływy spraw podatkowych utrzymały się mniej więcej na poziomie roku 2009r.

Jeśli chodzi o charakter spraw, większość odwołań dotyczyła decyzji ustalających i określających wysokość zobowiązania podatkowego, tzw. wymiarowych. W przeważającej mierze odnosiło się to do podatku od nieruchomości. Skarżący odwoływali się głównie z powodów merytorycznych. Powodów tego stanu rzeczy upatrywać można w tym, że poziom znajomości i stosowania przepisów proceduralnych z zakresu prawa podatkowego w gminach znacznie wzrósł i bardzo rzadko trafiają do Kolegium sprawy z uchybieniami formalnymi.

Po raz pierwszy od lat w 2010 roku nastąpił duży spadek ilości odwołań w sprawach o ulgi podatkowe, głównie umorzenia; w 2009 było 58 takich spraw, w 2010 – 31. Ponieważ postępowania wyjaśniające w sprawie udzielania ulg podatkowych w znakomitej większości gmin przeprowadzane są prawidłowo, a decyzje są odzwierciedleniem materiału dowodowego, Kolegium większość tych decyzji utrzymywało w mocy.

Podobnie jak w latach poprzednich odwołania w przeważającej mierze dotyczyły podatku od nieruchomości. Odwołań w sprawie podatku leśnego nie było w ogóle, pewna część dotyczyła podatku rolnego i łącznego zobowiązania pieniężnego. Chodziło głównie o zwolnienie z podatku rolnego – spraw tych było zaledwie 5.

Odwołania związane z opłatą targową praktycznie niemal zanikły – było ich tylko 4. Spraw związanych z opłatą uzdrowiskową było nieco więcej niż w 2009 roku.

W 2010 roku zaskarżone do WSA zostało niecałe 10 % decyzji (36 skarg na 364 orzeczone sprawy). Wyroki WSA bywają różne, w większości oddalają skargi.

W 2010 roku nie wniesiono żadnej skargi kasacyjnej. Poza tym rok 2010 nie odznaczył się szczególnie pod względem kontrowersji interpretacyjnych i temu podobnych.

Gospodarka nieruchomościami

Na tle stosowania przepisów dotyczących opłat adiacenckich (art. 98a oraz art. 143-148b ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami Dz. U. z 2004 r., Nr 261, poz. 2603, zm. Dz. U. z 2007, Nr 173, poz. 1218) wyłaniają się następujące uwagi i wnioski:

Metoda ustalania opłat adiacenckich na podstawie wyceny rzeczoznawcy majątkowego jest złożona, kosztowna i wysoce zawodna. Zależy przede wszystkim od kwalifikacji zawodowych, doświadczenia i osobistych umiejętności rzeczoznawcy majątkowego. Brak przy tym skutecznej procedury umożliwiającej należytą weryfikację operatów szacunkowych. Tego zadania w żadnym przypadku nie ułatwiają przepisy art. 157 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Wręcz przeciwnie, wspomniane przepisy, w wyjątkowy sposób chronią czynności rzeczoznawców majątkowych przed poddaniem ich zewnętrznej kontroli.

Powyższy wniosek nasuwa się w szczególności na tle kilkuset spraw o ustalenie opłat adiacenckich z tytułu wykonania infrastruktury technicznej na kołobrzeskim osiedlu Radzikowo IV oraz w Koszalinie i miejscowości nadmorskiej Łazy.

Decyzją z dnia 11.03.2010 r. GN.III.72232/50/09/l0 Prezydent Miasta Kołobrzeg ustalił opłatę adiacencką w wysokości 820 zł., z tytułu wzrostu wartości nieruchomości położonej w Kołobrzegu przy ul. Różyckiego, obręb 9, działka o pow. 0,0500 ha. wskutek stworzenia warunków do podłączenia nieruchomości do urządzeń infrastruktury technicznej

Według wyceny jednego z rzeczoznawców średnia opłata wynosiła nieco ponad 800 zł. podczas gdy z ustaleń drugiego rzeczoznawcy opłaty wynosiły od 240 do 260 zł..

W decyzji Nr 263/2010, znak N.I.RW.31231-231/09 z dnia 29 września 2010 roku Prezydent Miasta Koszalina ustalił opłatę adiacencką w wysokości 2101,20 zł. z tytułu wzrostu wartości nieruchomości położonej w Koszalinie, przy ul. Krańcowej obręb Nr 11, działka o pow. 0,0344 ha, spowodowanego wybudowaniem nawierzchni ul. Krańcowej.

Decyzją z 26.01.2010 r. RG.II.3.3125-42/09 Wójta Gminy Mielno, ustalił opłatę adiacencką w wysokości 2.636,00 zł. z tytułu wzrostu wartości nieruchomości gruntowej położonej w Łazach, działka o pow. 0,0740 ha, wskutek stworzenia warunków do podłączenia nieruchomości do gminnej sieci kanalizacyjnej sanitarnej. Przytoczone wyżej sprawy wskazują rażące zróżnicowanie opłat adicenckich.

Istotna jest przy tym okoliczność, że organ prowadzący postępowanie (Kolegium) nie może zbyt głęboko wkraczać w merytoryczną zasadność opinii rzeczoznawcy majątkowego, ponieważ nie dysponuje wiadomościami specjalnymi, które posiada biegły. Powinien jednak dokonać oceny operatu szacunkowego pod względem formalnym, tj. zbadać czy został on sporządzony i podpisany przez uprawnioną osobę, czy zawiera wymagane przepisami prawa elementy treści, nie zawiera niejasności, pomyłek, braków, które powinny być sprostowane lub uzupełnione, aby dokument ten miał wartość dowodową (pogląd wyrażony w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 lipca 2007 r., sygn. akt IV SAlWa 1014/07, LEX nr 362495).

Wyżej poczynione spostrzeżenia powinny stanowić podstawę generalnej zmiany w podejściu do ustalania opłat nie tylko adiacenckich ale także opłat planistycznych oraz rocznych z tytułu użytkowania wieczystego. Stosowne postulaty w tym zakresie Kolegium zgłaszało już w sprawozdaniach za poprzednie lata.

Ustalanie opłat rocznych za użytkowanie wieczyste nieruchomości jest kosztowne. Koszty wykonania operatów szacunkowych powodują, że aktualizacje opłat rocznych za użytkowanie wieczyste nieruchomości są przeprowadzane raz na kilka a nawet kilkanaście lat. Odstęp czasowy pomiędzy kolejnymi aktualizacjami sprawia, że zaproponowane opłaty różnią się nawet o kilkaset procent od dotychczasowych co oczywiście się spotyka z niezrozumieniem i protestami użytkowników wieczystych.

Kolegium poddaje obecnie pod rozwagę ustalanie opłaty za użytkowanie wieczyste z wykorzystaniem zasad opodatkowania budowli, według art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613).

Podstawę opłaty stanowiłaby wartość, o której mowa w przepisach o podatkach dochodowych, ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego, stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji w tym roku, nie pomniejszona o odpisy amortyzacyjne.

Oczywiście przedłożona propozycja wymaga dokładnego przemyślenia. W każdym razie przyjęcie opisanej zasady prowadziłoby - zdaniem Kolegium - do taniego, płynnie kroczącego sposobu ustalania opłaty rocznej.

Na tle stosowania przepisów ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości /Dz. U. Nr 175, poz. 1459/ pojawiają się spore trudności orzecznicze związane z brakiem normatywnej definicji budynku mieszkalnego i garażu.

Art. 1 ust.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości /Dz. U. Nr 175, poz. 1459/ stanowi, że osoby fizyczne będące w dniu wejścia w życie ustawy użytkownikami wieczystymi nieruchomości zabudowanych na cele mieszkaniowe lub zabudowanych garażami albo przeznaczonych pod tego rodzaju zabudowę oraz nieruchomości rolnych mogą wystąpić z żądaniem przekształcenia prawa użytkowania wieczystego tych nieruchomości w prawo własności.

Z przytoczonego przepisu wynika, że możliwość przekształcenia dotyczy przede wszystkim prawa użytkowania wieczystego, ustanowionego na nieruchomościach zabudowanych na cele mieszkaniowe a także zabudowanych garażami.

W wielu sprawach rozpatrywanych przez SKO w Koszalinie pojawił się problem czy przesłankę przedmiotową, wskazaną w wym. ustawy art. 1 ustawy o przekształceniu spełnia również budynek usługowy z częścią mieszkalną albo odwrotnie budynek mieszkalny z częścią usługową.

W jednej ze spraw budynek, w dniu wejścia w życie ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości /Dz. U. Nr 175, poz. 1459/tj. w dniu 13 października 2005 r., bezspornie nie był budynkiem mieszkalnym lecz pawilonem handlowym. Pawilon ten już po wejściu w życie omawianej ustawy został rozbudowany o lokal mieszkalny. Kredyt na rozbudowę nieruchomości budynkowej zaciągnięty został 28.08.2006 r.

W tym stanie rzeczy WSA w Szczecinie, w wyroku z dnia 17 grudnia 2008 r. sygn. akt II SA/Sz 692/08 orzekł, że cel mieszkaniowy został zrealizowany dodając, że organy obu instancji nie przedstawiły takiego uzasadnienia prawnego decyzji, które jednoznacznie wskazywałoby, iż strona skarżąca nie spełnia przesłanek wynikających z art. 1 ustawy.

W ocenie Kolegium cel mieszkaniowy został osiągnięty, czy też zrealizowany, już po wskazanej dacie 13 października 2005 r.. Nadto, w dalszym ciągu można żywić wątpliwości czy ów budynek – mimo przebudowy - jest budynkiem typowo mieszkalnym.

W skardze skierowanej do WSA w Szczecinie na decyzję SKO w Koszalinie, z 15 października 2010 r. sko.434/2024/2010 strona skarżąca stwierdza, że w konkretnym przypadku niespornym jest, że wzniesiony budynek, posiada charakter usługowo-mieszkalny, przy czym część mieszkaniowa, powierzchnią użytkową, przewyższa część usługową. Spełnia więc ten budynek - zdaniem strony skarżącej - kryteria z art. 1 ust.1 wspomnianej ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. i tym samym brak jest przeszkód do przekształcenia prawa użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości w prawo własności.

Zdaniem Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Koszalinie występują jednak przeszkody do przekształcenia prawa użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości w prawo własności.

W omawianym budynku, tylko część powierzchni przeznaczona jest na cele mieszkaniowe, a pozostała część obiektu pełni inne funkcje. Funkcja mieszkaniowa musi - zdaniem Kolegium - obejmować cały obiekt, a nie tylko jego część, aby spełniona była przesłanka z art. 1 ust. 1 ustawy. Innymi słowy, pawilonu handlowo-usługowego z częścią mieszkalną nie można utożsamić z budynkiem mieszkalnym. Takie rozróżnienie wynika z zasad logiki formalnej.

W sprawie SKO.434/2446/2010 strona skarżąca domagała się przekształcenia w prawo własności użytkowania wieczystego nieruchomości zakupionej w 1998 r. wraz z budynkiem tłoczni po Wytwórni Win w W. Po zakupieniu działki, budynek tłoczni od pierwszych dni, był użytkowany jako garaż i do chwili obecnej pełni funkcje garażu.

Nie może być zatem wątpliwości, że na przedmiotowej działce znajduje się budynek, w którym się mieściła kiedyś tłocznia. Budynek ten od pierwszych dni był jedynie użytkowany jako garaż i do chwili obecnej tylko pełni funkcje garażu. Jednakże garażem w pełnym tego słowa znaczeniu nie jest. Funkcje garażowe pełni przypadkowo. Budynek, który strona skarżąca nazywa garażem, w dalszym ciągu jest budynkiem po byłej tłoczni, gdzie zbiegiem okoliczności, garażowany jest pojazd mechaniczny.

Znamienne jest również to, że art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości /Dz. U. Nr 175, poz. 1459/ odnosi się do użytkowników wieczystych nieruchomości zabudowanych garażami. Użyta tutaj liczba mnoga (nieruchomości zabudowanych garażami), w ocenie Kolegium, nie jest przypadkowa. Ustawodawca używając liczby mnogiej miał z pewnością na uwadze zespoły garaży, jakie się widuje przy osiedlach mieszkaniowych, w każdym mieście. Można się przeto zasadnie zastanawiać, czy omawiany przepis odnosi się także do działek zabudowanych pojedynczym, wolnostojącym garażem.

Problemy orzecznicze

Opłata adiacencka z tytułu wybudowania urządzeń infrastruktury technicznej – ustawa z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami.

I. Według przepisu art. 144 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami, właściciele nieruchomości uczestniczą w kosztach budowy urządzeń infrastruktury technicznej przez wnoszenie na rzecz gminy opłat adiacenckich. Dotychczas w praktyce orzeczniczej sądów administracyjnych ugruntowany był zdecydowanie przeważający pogląd, że data wydania decyzji o ustaleniu opłaty adiacenckiej decydowała, kto jest stroną postępowania. W przypadku zbycia nieruchomości obowiązek uiszczenia opłaty przechodził na nabywcę.

W sprawach prowadzonych przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Koszalinie powstały wątpliwości związane ze zmianą linii orzeczniczej sądów administracyjnych. Pojawił się i zaczął przeważać coraz szerzej przyjmowany obecnie pogląd, że zobowiązanym do uiszczenia opłaty adiacenckiej jest ten właściciel nieruchomości, który uzyskał zwiększenie użyteczności nieruchomości i w jego wyniku wzrost jej wartości, a więc ten, któremu prawo własności do nieruchomości przysługuje w chwili stworzenia warunków podłączenia do urządzenia. A zatem niezależnie od tego, kto jest właścicielem nieruchomości w dniu wydawania decyzji o ustaleniu opłaty adiacenckiej, właścicielem zobowiązanym do poniesienia tej opłaty jest właściciel z chwili stworzenia warunków podłączenia nieruchomości do urządzenia infrastruktury technicznej (np. wyrok NSA w Warszawie z dnia 7 kwietnia 2010r., sygn. I OSK 514/09; wyrok NSA w Warszawie z dnia 9 września 2010r., sygn. akt I OSK 1063/10).

II. Artykuł 145 ust. 1 i 2 ustawy o gospodarce nieruchomosciami stanowi, że wójt, burmistrz albo prezydent miasta może, w drodze decyzji, ustalić opłatę adiacencką każdorazowo po stworzeniu warunków do podłączenia nieruchomości do poszczególnych urządzeń infrastruktury technicznej albo po stworzeniu warunków do korzystania z wybudowanej drogi. Wydanie decyzji o ustaleniu opłaty adiacenckiej może nastąpić w terminie do 3 lat od dnia stworzenia warunków do podłączenia nieruchomości do poszczególnych urządzeń infrastruktury technicznej albo od dnia stworzenia warunków do korzystania z wybudowanej drogi, jeżeli w dniu stworzenia tych warunków obowiązywała uchwała rady gminy, o której mowa w art. 146 ust. 2 (...).

Dotychczas w praktyce orzeczniczej sądów administracyjnych ugruntowany był pogląd, że dzień sporządzenia protokółu odbioru końcowego robót jest tym, od którego należy liczyć stworzenie warunków do podłączenia nieruchomości do urządzeń infrastruktury. Od tego czasu rozpoczynał bieg termin, w którym możliwe było ustalenie opłaty adiacenckiej. W szeregu spraw prowadzonych przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Koszalinie pojawiły się wątpliwości związane ze zmianą linii orzeczniczej sądów administracyjnych, w tym przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie. Pojawił się coraz szerzej przyjmowany obecnie pogląd, że stosownie do art. 145 ust. 1 u.g.n. w sprawie ustalenia opłaty adiacenckiej rozstrzygające znaczenie ma dzień, kiedy zostały stworzone warunki do podłączenia nieruchomości do poszczególnych urządzeń infrastruktury technicznej. W przypadku np. sieci wodociągowej oraz sieci kanalizacji sanitarnej dniem tym nie jest dzień ich wybudowania, ale dzień, w którym stało się możliwe podłączenie nieruchomości do tych urządzeń, bez względu na to, czy właściciel nieruchomości z niej skorzystał oraz niezależnie od sporządzenia końcowego protokółu odbioru prowadzonych robót. Stwierdza się obecnie, że wybudowanie urządzeń infrastruktury technicznej i ich przekazanie przez wykonawcę inwestorowi, potwierdzone protokołem technicznego odbioru końcowego czy ostatecznego (po usunięciu usterek) nie zawsze daje podstawę do przyjęcia, że stworzone zostały warunki do podłączenia nieruchomości do poszczególnych urządzeń infrastruktury technicznej. Przez stworzenie warunków do podłączenia nieruchomości należy rozumieć tak wykonane urządzenia infrastruktury technicznej, by umożliwiały one bezpośrednie podłączenie nieruchomości do sieci, a więc wraz z odpowiednimi odgałęzieniami, przyłączami. "Odpowiednimi" - to znaczy spełniającymi parametry techniczne dostosowane do charakteru nieruchomości położonych w rejonie zrealizowanej inwestycji infrastrukturalnej, przy uwzględnieniu norm wynikających ze stosownych przepisów, niezależnie od końcowego protokolarnego odbioru robót (np. wyrok NSA w Warszawie z dnia 7 kwietnia 2010r., sygn. I OSK 514/09)

Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne

W 2010 roku, podobnie jak w latach poprzednich większość odwołań pochodziła od właścicieli nieruchomości sąsiednich, sprzeciwiających się realizacji zabudowy na działkach sąsiednich. Ponieważ postępowanie poprzedzające wydanie tych decyzji przeprowadzane jest prawidłowo, a decyzje są odzwierciedleniem zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności analiz urbanistyczno-architektonicznych, Kolegium większość tych decyzji utrzymało w mocy. Uzasadniając swoją decyzję Kolegium podkreślało, iż żaden przepis prawa nie nakazuje organom prowadzącym postępowanie w sprawie o ustalenie warunków zabudowy uzyskania zgody właścicieli nieruchomości sąsiednich.

W kilku przypadkach , z uwagi na naruszenie przepisów prawa materialnego – ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i przepisów proceduralnych –Kpa kwestionowane decyzje uchylono.

W dalszym ciągu odwołujący wskazują naruszenia podstawowych zasad postępowania administracyjnego jakich dopuszczają się organy pierwszej instancji. W szczególności zwracają uwagę na naruszenie zasady równości obywateli wobec prawa. W sytuacjach, w których prawna i faktyczna sytuacja wobec organów administracji jest zbliżona, wnioskodawcy oczekują, iż zostaną wobec nich podjęte decyzje o podobnej, jeżeli nie tożsamej, treści, co wobec właścicieli działek sąsiednich. Zdarza się niestety często, iż organy pierwszej instancji, bez wskazania podstaw odmiennego potraktowania poszczególnych wnioskodawców – przy takim samym stanie faktycznym i prawnym- wydają raz pozytywne, raz negatywne decyzje. W takich sytuacjach Kolegium uchylało kwestionowane decyzje i sprawę przekazywało do ponownego rozpatrzenia.

W dwóch przypadkach odmówiono wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji organów pierwszej instancji, bowiem wnioskodawcy nie wskazali normy prawa powszechnie obowiązującego, z której wynikałyby bezpośrednio dla nich określone prawa
i obowiązki i przydające im legitymację strony do żądania stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji organu pierwszej instancji .

W kilku sprawach wszczętych pismami osób, które nie były stroną w toczącym się z wniosku innych podmiotów, postępowanie odwoławcze umorzono.

Pomoc społeczna i świadczenia rodzinne

Nadal pozostają aktualne uwagi zgłaszane w stosunku do spraw rozpatrywanych w roku 2009, bowiem nadal nie podjęto prac legislacyjnych w zakresie zmian ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz rozporządzenia wykonawczego z dnia 2 czerwca 2005r., co w ocenie Kolegium wpływa na trudności w stosowaniu prawa. Przepisy powinny być formułowane w sposób jasny i zrozumiały dla organów stosujących prawo. Nie może być tak , jak w przypadku cytowanej wyżej ustawy , że to sądy administracyjne wyręczają ustawodawcę , wskazując w wyrokach jego faktyczne cele i intencje. Tu należy podkreślić , że orzecznictwo sądowe w takich samych sprawach nie jest jednolite, co w konsekwencji skutkuje uchylaniem przez sądy administracyjne orzeczeń kolegiów. W tej sprawie „ interweniował” już Trybunał Konstytucyjny, który postanowieniem z dnia 1 czerwca 2010r. przedstawił Sejmowi RP uwagi dot. niezbędności działań ustawodawczych zmierzających do zapewnienia spójności zasad przyznawania świadczeń pielęgnacyjnych/art.17 ust.5 pkt 2 lit.a/.

Należy również podjąć działania legislacyjne zmierzające do uregulowania trybu obliczania dochodu uzyskanego w przypadku ustalania prawa do zasiłku rodzinnego. Orzecznictwo sądowoadministracyjne w okresie roku 2010r. zaprezentowało nową , zdaniem Kolegium, logiczną i racjonalną ,interpretację § 18 rozporządzenia z dnia 2.06.2005r.w sprawie sposobu i trybu postępowania w sprawach o świadczenia rodzinne uważając, iż dokonanie obliczenia dochodu uzyskanego w sposób odpowiadający literalnemu brzmieniu w/w przepisu, wywołuje „ wręcz paradoksalne skutki”.

Oceniając ilość wpływu spraw w 2010 r. zarówno z pomocy społecznej jak i świadczeń rodzinnych, które obejmują zasiłki rodzinne, dodatki do zasiłku rodzinnego oraz świadczenia alimentacyjne, dostrzega się znaczny wzrost odwołań w w/w dziedzinach. Również dużo w 2010 r napłynęło odwołań od decyzji odmownych w sprawie stypendiów szkolnych, co świadczy o trudnych sytuacjach finansowych wielu rodzin.

Ilość odwołań od decyzji odmownych w sprawie stypendiów szkolnych zapewne zmniejszyłaby się, gdyby decyzje organu I instancji zawierały informację o kwotach, które składają się na dochód rodziny z miesiąca poprzedzającego złożenie wniosku, a nie tylko kwotę przypadającą na osobę w rodzinie. Rodziny często zapominają ,iż dochodem jest np. dodatek mieszkaniowy i kwestionują kwotę dochodu rodziny.

Ponadto ilość odwołań zmniejszyłaby się, gdyby decyzja organu I instancji zawierała informację o możliwości ponownego złożenia wniosku w przypadku zmiany dochodu rodziny po wydaniu decyzji odmownej. W tej sytuacji zasadne jest wystąpienie do władz tych organów z postanowieniem sygnalizacyjnym.

Na wzrost odwołań wpłynęła również niejasna treść art. 17 ust. 5 pkt. 2 lit. a ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych /Dz.U.06. nr. 139 poz. 992/ zgodnie z którym świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje, jeżeli osoba wymagająca opieki pozostaje w związku małżeńskim.

Wykładnię powołanego przepisu zawarł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 17 lutego 2010 r. sygn. akt II S.A./Sz 947/09 wskazując równocześnie na uwzględnienie przez organy orzekające zapatrywań prawnych sądu co do wykładni powołanego art. 17 ust. 5 pkt. 2 lit. a ustawy o świadczeniach rodzinnych, co spowodowało uchylenie wielu decyzji organu I instancji.

Przyczynami uwzględnienia odwołań były też uchybienia proceduralne, jak również nieprawidłowa wykładnia przepisu, ale również zmiana linii orzeczniczej.

W wyroku z dn. 17 lutego 2010 r, sygn. akt. II S.A./Sz 1310/09 sąd wykazał brak możliwości wyeliminowania z obrotu prawnego decyzji ostatecznej poprzez uchylenie jej z mocą wsteczną.

W wyroku z dn. 27.03.2007 r. sygn. akt. Wa 101/07 sąd dokonał wykładni art. 5 ust. 3 ustawy o świadczeniach rodzinnych. W świetle tej interpretacji zasiłek rodzinny przysługuje, jeżeli przysługiwał w poprzednim okresie zasiłkowym, co nie może być utożsamiane z faktycznym pobieraniem zasiłku w poprzednim okresie zasiłkowym. Pobierać świadczenie i mieć do niego prawo, to nie są tożsame sytuacje. Świadczenie jest pobierane, jeżeli przysługuje, ale dopuszczalna jest sytuacja, że z przysługującego prawa uprawniony świadczeniobiorca nie korzysta bo nie złożył wniosku.

Niepokojące są różne wyroki w analitycznych sprawach.

W wyroku z dn. 17 listopada 2010 r. sygn. akt II S.A./ Sz 751/10 sąd oddalił skargę na decyzję SKO.441/1506/2010 z dn. 26 lipca 2010 utrzymującą w mocy decyzję organu I instancji w przedmiocie ustalenia świadczeń nienależnie pobranych i zobowiązującej stronę do zwroty ustalonych kwot wraz z ustawowymi odsetkami, natomiast wyrokiem z dn. 23 listopada 2010 r. sygn. akt II S.A./Sa 642/10 wskazując na wyrok NSA z 22 lipca 2010 r I OSK 619/10 uchylił decyzję Kolegium i poprzedzającą ją decyzję organu I instancji z uwagi na fakt orzeczenia w jednej decyzji o świadczeniach nienależnie pobranych oraz o ich zwrocie.

Należy podkreślić, iż czytelne przepisy dot. w/w dziedzin znacznie by ułatwiły pracę zarówno organom I jak i II instancji.

Ruch drogowy, transport drogowy

Ruch drogowy

Wpływ odwołań w 2010 r od decyzji wydanych przez organy pierwszej instancji w zakresie stosowania przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r- Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2005 r Nr 108 poz.908 z późn. zm.) uległ niewielkiemu zmniejszeniu w porównaniu do 2009 roku.

Tematyka odwołań dotyczyła głównie następujących przepisów ustawy:

- art.122 ust.1 pkt. 4 –wydawanie decyzji administracyjnych w sprawie skierowania kierowcy na kontrolne sprawdzenie stanu zdrowia (badanie lekarskie) w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami.

Wszczęcie postępowania administracyjnego w niniejszych sprawach w większości przypadków następowało na wniosek Prokuratora, który nadzorując postępowanie w innych sprawach kierował podejrzanego na badania psychiatryczne a wyniki tych badań wskazywały na prawdopodobieństwo wpływu stanu zdrowia kierowcy na możliwość kierowania pojazdem (obciążeniem nałogiem lub zaburzeniami psychicznymi).

Zauważyć należy, że organ I instancji otrzymując taki wniosek obowiązany jest go traktować jako informację o pogorszeniu stanu zdrowia kierowcy, co oznacza konieczność przeprowadzenia w tym zakresie własnego postępowania dowodowego.

Obowiązku tego organy te często nie wykonywały, co było przyczyną uchylania decyzji i przekazywania sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji ( na 69 odwołań, które wpłynęły do Kolegium-18 decyzji uchylono w całości i przekazano do ponownego rozpatrzenia, 29 utrzymano w mocy a w 4 przypadkach Kolegium uchyliło zaskarżoną decyzję i orzekło co do istoty).

- art. 140 ust.1 ustawy –odwołania od decyzji organów pierwszej instancji o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdem silnikowym. Decyzje tego rodzaju podejmowane były przez organy wydające te uprawnienia po otrzymaniu z właściwego Sądu Rejonowego prawomocnego wyroku orzekającego zakaz prowadzenia pojazdów na określony czas. Działania organu I instancji w tym zakresie z mocy prawa są obligatoryjne.

Druga Grupa odwołań to odwołania od decyzji organu wydającego uprawnienia do kierowania pojazdem silnikowym w przypadku nie poddania się w terminie przez kierowcę badaniom lekarskim, na które został skierowany odrębną decyzją administracyjną.

W 2010 r. zdecydowanie zmniejszyła się liczba odwołań o odmowie wydania prawa jazdy, co związane jest z „zakończeniem procedury” wymiany tych dokumentów z mocy prawa.

Pozostałe odwołania od decyzji organów I instancji w zakresie stosowania ustawy-Prawo o ruchu drogowym to: odwołania od decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy i cofnięcia uprawnień diagnostom.

Transport drogowy

Wpływ odwołań w zakresie stosowania ustawy z dnia 6 września 2001 o transporcie drogowym ( tj. Dz.U. z 2007 r Nr 125 poz. 874 z późn zm.) utrzymuje się na stosunkowo niskim poziomie. W 2010 r wpłynęły tylko 3 odwołania w tym zakresie a dotyczyły cofnięcia licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką i przewozów regularnych.

Rejestracja pojazdów

tj. stosowanie ustawy z dnia 22 lipca 2002 r w sprawie rejestracji pojazdów

( Dz.U. Nr 186 z 2007 r poz. 1322 z późn. zm.).

Odwołania od decyzji organów I instancji dotyczyły głównie odmowy rejestracji pojazdów z uwagi na brak wymaganych ustawą dokumentów a głównie: potwierdzenia tytułu własności pojazdu i dowodów potwierdzających rodzaj pojazdu.

Ochrona trzeźwości i przeciwdziałanie alkoholizmowi

tj. stosowanie ustawy z dnia 26 października 1982 r o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi ( tj. Dz.U. z 2007 r Nr 70 poz. 473 z późn. zm.).

W 2010 r. wzrosła ilość spraw w ramach stosowania przepisów w/w ustawy. Odwołania w tym zakresie dotyczyły głównie stwierdzenia przez organ I instancji wygaśnięcia zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych w związku z nieuiszczeniem w terminie opłaty za udzielone zezwolenia oraz cofnięcie zezwolenia w związku z naruszeniem zasad sprzedaży tych napojów (art. 18 ust. 10 i ust.12 ustawy ).

Przyczyny zaległości w rozpatrywaniu spraw oraz proponowane rozwiązania w tym zakresie, itp.;

W roku 2010 nie wystąpiły zaległości w rozpatrywaniu spraw przez Kolegium. Sprawy były rozpatrywane w ustawowych terminach.

W 7 przypadkach Kolegium zawiesiło z urzędu postępowanie w sprawie. I tak np. w 1 sprawie (wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji organu pierwszej instancji z uwagi na obowiązujące przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego), przyczyną zawieszenia było oczekiwanie na wyjaśnienie sprawy przez Urząd Marszałkowski. W 3 sprawach zawieszono postępowanie do czasu rozstrzygnięcia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, a w kolejnych 3 sprawach do czasu rozstrzygnięcia przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Informacja nt. skarg kasacyjnych – liczba uwzględnionych skarg złożonych przez Kolegium itd.

W roku 2010 Kolegium, nie zgadzając się z wyrokami Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie złożyło 2 skargi kasacyjne do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W okresie objętym informacją w tych sprawach NSA nie zajął stanowiska.

W roku 2010 Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznał 6 skarg kasacyjnych wniesionych przez SKO (4 - z roku 2008, - 2 - z roku 2009) W 3 sprawach uchylono zaskarżone wyroki WSA – w 3 sprawach oddalono skargę kasacyjną.

Kontrole przeprowadzone w Kolegium przez MSWiA, Kancelarię Premiera, NIK i inne uprawnione organy (np. ZUS) – wyniki, wystąpienia pokontrolne i ich wykonanie.

W roku 2010r. odbyły się dwie kontrole w Kolegium.

Najwyższa Izba Kontroli Delegatura w Szczecinie w okresie od stycznia do lutego 2010r. objęła kontrolą wykonanie budżetu państwa w 2009 roku cz. 86/33. W wyniku przeprowadzonej kontroli pozytywnie oceniono prowadzenie ewidencji księgowej (jej zgodność i wiarygodność) z zastrzeżeniem dotyczącym jej wpływu na sprawozdawczość roczną i bieżącą. Sprawozdawczość sporządzano terminowo i zgodnie z ewidencją księgową. Dochody SKO dotyczyły wpływów z różnych dochodów, na które składały się: wpływy z zasądzonych na rzecz SKO zwrotów kosztów postępowania kasacyjnego oraz zwrotu ZUS nadpłaconych składek. Wydatki to przede wszystkim wynagrodzenia pracowników wraz z pochodnymi. Wydatki były ujęte w planie finansowym i przed realizacją akceptowane przez główną księgową oraz służyły realizacji zadań statutowych. Układ wykonawczy budżetu w SKO oceniono na prawidłowy. Zmiany w planie finansowym były dokonywane prawidłowo i zwiększane na podstawie decyzji Ministerstwa Finansów, a przeniesienia wydatków pomiędzy paragrafami na podstawie zarządzenia Prezesa Kolegium. Wydane zalecenia pokontrolne wykonano zgodnie z obowiązującymi przepisami (od wynagrodzenia pozaetatowych członków pobiera się podatek od osób fizycznych, uregulowano sprawę odpracowań godzin przez pozaetatowych członków będących jednocześnie pracownikami biura, działaniom w ramach podzadań przypisano wydatki w celu obliczenia rzeczywistego kosztu ich realizacji).

W kwietniu 2010r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Koszalinie przeprowadził kontrolę w zakresie prawidłowości i rzetelności obliczania, potrącania i opłacania składek na ubezpieczenia społeczne oraz innych składek i wpłat, do których pobierania zobowiązany jest zakład oraz zgłoszenie do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego. Kontrola ustaliła uprawnienia do świadczeń pieniężnych z ubezpieczenia chorobowego i wypadkowego, wypłacanie tych świadczeń oraz dokonywanie rozliczeń z tego tytułu. Kontroli poddano prawidłowość i terminowość opracowywania wniosków o świadczenia emerytalne i rentowe, a także prawidłowość wystawiania zaświadczeń oraz zgłaszania danych dla celów ubezpieczeń społecznych.

Kontrole ocenione zostały pozytywnie.

Omówienie wydanych przez Prezesa SKO postanowień sygnalizacyjnych

W roku 2010 Prezes SKO w Koszalinie nie wydała postanowień sygnalizacyjnych.

Działalność pozaorzecznicza Kolegium – opiniowanie aktów prawnych, zgromadzenia krajowe i regionalne SKO, szkolenia, wydawnictwa, współpraca z innymi organami państwa i instytucjami.

W roku 2010 Prezes Kolegium uczestniczyła w obradach Krajowej Reprezentacji Samorządowych Kolegiów Odwoławczych, a członkowie Kolegium w konferencjach i szkoleniach dotyczących między innymi: pomocy społecznej i świadczeń rodzinnych, koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, gospodarki nieruchomościami.

W ramach współpracy z innymi organami Kolegium:

- udostępniło informacje o naszej jednostce do wykorzystania przez KRSKO w Krakowie celem opracowania opinii o projekcie ustawy o zmianie ustawy o SKO,

- członkowie Kolegium również współpracują z organami Gmin w razie konieczności przeprowadzenia oględzin i wizji w terenie,

- Kolegium opracowało dokument przedstawiający pozytywne i negatywne skutki (finansowe i inne) w związku z ewentualnym uchwaleniem ustawy o zmianie ustawy o SKO. Materiał przesłano posłom Ziemi Koszalińskiej.

Wykonanie budżetu, zatrudnienie, płace i kwalifikacje osób zatrudnionych.

Wykonanie budżetu za rok 2010 przedstawia się następująco:

- plan 1.717.179

- wykonanie 1.716.378,04 tj. 99,95%.

Płace zostały naliczone zgodnie z rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów z dnia 1 lipca 2002 r. w sprawie wielokrotności kwoty bazowej...(Dz.U. Nr 109, poz. 960 ze zm.

[ii] - dot. spraw, które wpłynęły do SKO w latach poprzedzających okres objęty informacją, ale nie zostały załatwione przez SKO,

[ii] - patrz pkt 1. ppkt 1.2. ,

[ii] - dot. spraw, które wpłynęły do SKO w roku objętym informacją, a do których zastosowanie mają przepisy Ppsa tj. m.in. skargi, skargi kasacyjne, zażalenia i inne, wykonywane w trybie tej ustawy – patrz m.in. przyp.11;

[ii] - decyzje (postanowienia) kończące postępowanie odwoławcze (zażaleniowe) prowadzone przed SKO jako organem II instancji (w tym art. 134 Kpa) oraz inne wydane w tym postępowaniu np. zawieszenie postępowania – art. 97 § 1 i 98 Kpa lub art. 201 § 1 i art. 204 § 1 Op ;

[ii] - decyzje (postanowienia) wydane przez SKO jako organ I instancji np. w postępowaniu dot. stwierdzenia nieważności (art. 156 § 1 Kpa oraz art. 247 § 3 Op) lub wznowienia postępowania (art. 145 § 1 Kpa oraz art. 240 § 1 Op), postanowienia wydane w trybie art. 65 § 1, art. 66 § 1 i 3 Kpa, art. 169 § 4 Op oraz inne wydane w tych postępowaniach np. zawieszenie postępowania – art. 97 § 1 i 98 Kpa lub art. 201 § 1 i art. 204 § 1 Op ;

[ii] - np. postanowienia dot. sporów kompetencyjnych (art. 22 § 1 pkt 1 Kpa), wyznaczenia organu wskutek wyłączenia (art.25-27 Kpa oraz art.130 i 132 Op), dopuszczenia organizacji społecznej do udziału w postępowaniu (art.31§ 2 Kpa), odmowy przywrócenia terminu (art. 59 § 1 i 2 Kpa), odmowy udostępnienia akt ( art. 74 § 2 Kpa oraz art. 179 § 2 Op), wniosku o wyjaśnienie, uzupełnienie oraz sprostowanie (art.113 Kpa oraz art.213 i 215 Op), wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji (art.224 § 3 pkt 2 Op), opłat i kosztów postępowania (dział IX Kpa);

[ii] - dot. również postanowień zgodnie z art. 144 Kpa oraz art. 239 Op

[ii] - dot. również postanowień zgodnie z art. 126 Kpa oraz art. 219 Op

[ii] - dot. spraw, które nie zostały załatwione przez SKO w roku objętym informacją ;

[ii] - liczba skarg skierowanych do sądu w stosunku do ogólnej liczby podjętych przez kolegium w roku objętym informacją rozstrzygnięć podlegających zaskarżeniu;

[ii] - obejmuje inne sprawy prowadzone przez Kolegium w trybie przepisów Ppsa np. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3), wniosek o sprostowanie omyłki pisarskiej (art. 156), wniosek o uzupełnienie wyroku (art. 157), wystąpienie o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego (art. 15 § 1 pkt 4 w zw. z art. 4), wniosek o zawieszenie postępowania przed sądem i o podjęcie zawieszonego postępowania (art. 123-131) czy wznowienie postępowania (art. 270) itd. ;

Wytworzył:

Udostępnił:

Skórka Damian

(2011-04-05 13:33:09)

Ostatnio zmodyfikował:

Skórka Damian

(2015-10-27 15:29:19)

DRUKUJ TĘ STRONĘ Obrazek drukarki

ZAMKNIJ